Blarney Castle and Molly Gallivans

Het Blarney Castle moeten we zeker bezoeken. Tenminste dat zeggen de verschillende informatieboekjes en toeristen die wij spreken.
Blarney Castle heeft een groot historisch verleden. Nu is het vooral beroemd om de magische steen die zich in het kasteel bevindt. De mythe is dat je onderste boven een steen moet kussen en dat je dan de gave van "welbespraakheid" krijgt. Wij zullen het nooit weten, want wij besluiten unaniem om de steen niet te willen kussen.
Wij houden het bij een wandeling door de tuinen en genieten volop. Er is een doedelzakspeler en de tuinen zijn prachtig aangelegd. Ook is er nog een 18e eeuws landhuis te vinden. Na een tijdje rond gewandeld te hebben, is het tijd om verder te gaan. Wij hebben om 15.00 uur een afspraak bij Molly Gallivans.

Het blijkt dat wij 15.00 uur niet redden en Elroy belt dat het helaas een uur later wordt. De route valt tegen en dat hadden we niet goed ingeschat. De weg is smal en bochtig en dat is best lastig met "soms" een te brede camper.
Rond 16.00 uur komen we dan eindelijk aan bij Molly Gallivans farm. Wat een geweldige plek en wat een uitzicht, maar je ziet ook gelijk het harde leven in deze omgeving.
De eigenaar stond al op ons te wachten en vertelde dat de Ierse verhalenverteller helaas niet kon wachten en dat hij weg was. Dat is wel even balen, maar we mogen binnen 10 minuten aanschuiven voor een traditioneel, Ierse maaltijd.
Maar eerst kunnen we nog rondkijken in de handcraftshop. Alles wat er ligt is hand- en lokaal gemaakt. Er is wollen kleding, sieraden en aardewerk en het is allemaal erg mooi om te zien.

De eigenaar geeft aan dat het eten klaar is en dat wij een diner hebben, samen met 3 Amerikaanse vrouwen. We kregen vegablesoup, Irish stew and applecrubble pie. Uiteindelijk wordt het een gezellig diner en hebben we veel met elkaar gekletst.
tijdens het diner komt de eigenaar terug met een harmonica en een meisje op de fluit. Zij spelen voor ons 2 oude, Ierse liedjes. Dit past helemaal in stijl van deze setting.

Waarom is het verhaal van Molly Gallivan zo bijzonder?
Molly was een weduwe met 7 kinderen, eind 1800. Het leven was er zwaar, met name ook door de Engelse bezetting. Molly moest alles bijzetten om voor haar kinderen te zorgen.
Zij had een klein boerenerf met de noodzakelijke dieren om te overleven. Kippen, schapen en een varken. Ook had ze een stukje grond waar zij aardappels en tarwe/granen verbouwde.
Het huis moesten ze verwarmen door gedroogde turf. Er was ook niets anders te krijgen, want er staan nauwelijks bomen in dit gebied. Het is er kaal en rotsachtig met veengebied. Dus er moest turf gestoken worden om het warm te houden.
Molly stond bekend om haar mooie en degelijke, wollen producten die ze verkocht op de markt. Ook haar zelfgemaakte scones vielen in goede aarde.
Maar waar Molly het meest bekend om was, was haar poitin(mountain dew). Dit is een soort whiskey gemaakt van aardappels. Molly had een illegale stokerij in op haar erf en binnen 6 weken had zij weer genoeg poitin om te verkopen. Het was op zich een redelijk eenvouding proces. Maar het was ook gevaarlijk. Wat er konden 3 dingen gebeuren bij verkeerd gestookte poitin. Je werd ziek of kwam in diepe coma of je ging dood.
Als je door verkeerde poitin in diepe coma kwam, dan kreeg je 3 dagen de tijd om bij te komen. Je kreeg dan een bel om je teen gebonden en als er dan een teken van leven was, ging het belletje rinkelen. Daar komt de uitdrukking "saved by the bell" vandaan.
De poitin kon je testen door eerst een beetje in de melk te doen of om het te branden. Als de melk zuur werd, was het foute poitin. Als de vlam blauw was, was het veilig. Bij een gele vlam, ging je dood.
Maar Molly maakte de beste poitin in de omstreken. Zo heeft zij en haar gezin het overleeft.

Tot de jaren '80 heeft er een zoon van Molly in de boerderij gewoond en in al die tijd was er niets veranderd in de boerderij.
Een investeringsmaatshappij wilde na de dood van de zoon, de boel opkopen en er vakantiewoningen op bouwen.
Gelukkig heeft de huidige eigenaar het kunnen tegenhouden en met toestemming van de overheid, kan hij het verhaal van Molly blijven vertellen.

Na het diner, kregen wij brood voor de kippen en eenden een een flesje budweiser (melk) met speen om de lammetjes te voeren.
Dat wilde iedereen wel, dat wordt dan om de beurt de lammetjes de fles geven.
Na ons "harde" werk op de boerderij, besluiten we nog even te genieten van de omgeving en lopen de Druide-route van 5 km.
We kunnen terugkijken op een leuke en bijzondere dag.